domingo, 25 de diciembre de 2011

Una fría noche de invierno


Escarcha en los dedos
en una fría noche de invierno.

Como circunferencias que se cruzan
creando espacios únicos
distintos a la circunferencia.
Como elementos extraños
que forman un ente distinto.
Como el todo y la nada,
como la eterna existencia
en el mismo y continuo efímero instante.

Como calcetar días
que no generan una forma conocida,
hilando actuaciones erróneas.
Como destruir pensamientos y
quemar recuerdos.

Me cambio para salir,
es demasiado temprano.
Hago tiempo
mientras golpeo las teclas.
Alguien me espera,
quizás solo la soledad y el silencio
acompañadas de una oscura y fría noche de invierno...

Me cambio de vestimenta
y de personalidad.
saco mi mejor sonrisa del armario,
sé que quizás la soledad
no la aprecie en la oscuridad de esta noche,
pero está sin estrenar envuelta en papel de regalo
igual que mis sentimientos,
los abriré hoy ,
hace tiempo que estaban debajo del árbol
y nadie los quiso abrir...

Una fría noche de invierno,
escarcha en las manos,
sonrisa a estrenar
aliñada con sentimientos de segunda mano
con defectos de fabricación...

miércoles, 21 de diciembre de 2011

Lo siento


Sé que no tenía que haberme ido
y también que tenía que haber dado la vuelta.
lo sé... aunque tb creo que no era el día...

La niebla lo cubría todo
incluso mis pensamientos...

Sois mucho más importantes para mi
de lo que os podéis imaginar...

No sabes que día te va a tocar
hasta que el día se acaba.
Hoy no fue un buen día,
noticias trágicas, discusiones,
"responsabilidades", falta de comunicación...
Quizás el día
me tenía reservado
lo mejor para el final,
estuve cerca,
estaba trás la niebla,
sólo tenía que cruzarla
y sin embargo dí la vuelta,
incomprensible,
aunque no era un buen día,
quizás ya pasaban de las 0:00
y el día podía empezar de una forma inmejorable...

No lo sé,
aunque no me encontraba bien
sé que el simple hecho de sentarme
y saborear una cerveza, vuestra compañía
y vuestras palabras me haría verlo todo de forma distinta,
pero, realmente no me lo merecía,
incluso, seguramente tampoco merezca vuestra estima...

Me gustaría, ahora mismo,
involucrarme en vuestra conversación,
sentarme a vuestro lado,
observaros
y sorprenderme por tener la suerte de conocer
a personas únicas y tan difíciles de encontrar.
Se me humedecen los ojos,
no se por qué, pero es verdad,
tenéis reservado un puesto preferente
en mis recuerdos, en mi estima,
en mi admiración,
pero sobre todo en mi corazón,
supongo que de ahí es imposible sacaros.

Lo siento,
siento mucho no haber estado a la altura en muchos momentos,
incluido hoy,
haber ido a la universidad tiene sentido
por el mero hecho de conoceros.
Supongo que como dice la canción,
"Jamás os recuerdo
pq nunca os olvido"...



viernes, 2 de diciembre de 2011

Puedo, claro que puedo...



 
error absoluto = valor real - valor de medición



Podo escribir en galego
ou en castelán.
Podo converter auga en viño,
podo camiñar polo fondo do mar,
podo dar de comer pan ós peixes,
podo confundirme ao actuar,

podo ser quen non queira ser
pero por algunha extraña razón
non podo ser eu mesmo...

Puedo echarte de menos
al mismo tiempo que corro para que no me veas,
puedo querer ir
al mismo tiempo que te digo que no puedo.
Puedo saber lo que tengo que hacer
mientras estoy haciendo lo contrario.

Puedo eso y más,
puedo equivocarme todas las veces que quiera,
lo único que no me permito es acertar...


lunes, 28 de noviembre de 2011

TRISTES DOMINGOS







Tristes domingos de invierno,
días para nunca recordar...
Estoy cansado de decepcionar a la gente,
tan cansado que prefiero,
por mucho que me duela,
no formar parte de sus vidas.
Prefiero aislarme
y simplemente
decepcionarme a mi mismo
una y otra vez,
simplemente a mi mismo,
por no hacer las cosas bien,
por no creer en mi,
por no ser yo...

Supongo que me enfado
por no dejarme ser yo mismo,
por ser titere de mis propios miedos,
actor de mis popios guiones
adaptados a las circunstancias,
muñeco en mis actos discordes,
bipolares.

Traiciono mi propia esencia.

Todo puede ser,
mientras mis pensamientos
se encierran en sí mismos,
mis ojos lloran sangre
y mi corazón lentamente
deja de palpitar...

Todo puede ser.
que mañana piense distinto,
o que mañana al despertar
simplemente sea yo mismo.

Quizás desencorche
la botella donde estoy metido
y salte por fin al mar
para por lo menos saber
si se nadar...


Quizás mañana,
quizás,
todo siga igual...

viernes, 18 de noviembre de 2011

18 de Noviembre 2011 19:40

Suena el teléfono
-¿eres tú?...
El silencio es la única respuesta.

Atravieso mis pensamientos
buscando un recoveco
en el que no estés.
Pero no lo encuentro.

Intento cicatrizar mis heridas
pero en sueños,
consciente o inconscientemente,
las vuelvo a abrir.





domingo, 9 de octubre de 2011

Dímelo tú


Mi Manchi, 19 de agosto,
el efímero desaparecer de los momentos importantes.
Tú devenir,
mi fracaso,
el eterno reencuentro,
mi ausencia.
No encuentro la música,
vaca azul, manos de topo,
tu ausencia, mi presencia.
Tener una borrachera como un piano,
no hace que lo sepa tocar,
me gustaría,
y la guitarra,
y otro instrumento cualquiera
que me permitiera desahogar mi interior.
Pero no sé,
al igual que no sé escribir,
pero aporreo las teclas del piano
hasta romperlas,
hasta que me hagan parar.
Hasta el infinito de mi desazón.
Quién...
Grito por la ventana,
el grito silencioso más perfecto que haya existido,
las estrellas se estremecen,
las personas
ni siquiera lo escuchan.
Vomito
pensamientos que no existen,
devuelvo
todas las cosas buenas
que nunca existieron,
regurgito
las palabras que nunca dije,
ahora que estoy solo,
ahora que nadie me escucha.

No puedo escribir
y no sé por qué...

Dímelo tú...

domingo, 14 de agosto de 2011


El silencio
juega con las palabras,
el tiempo
con las arrugas de mi cara.
La vida
con múltiples ideas
que a falta de materializarse
se convierten en la vida d uno más
en la vida de nadie,
en la vida de cualquiera...

Día 4

El mundo gira
mientras la irrisoria esperanza
de que algo cambie
se tatúa a fuego en mi piel.
El eco de la música
suena en el horizonte
mientras me desplomo
en el colchón de mi cama.
Atravieso con fugacidad
los sueños que aun están por llegar,
me siento en el abismo
y salto al vacío,
a la espesa negrura
de una existencia impropia
de un tu sin yo
de un yo sin mi...
Perturbando mi inconsciente
desaparezco en el interior
del último anhelo
de mi existencia matutina.
Mañana al despertar...

Día 5
Cosmopolita presencia
de pensamientos que desconozco.
Ocasiones perdidas
en el interior de una alma rota
por el paso del tiempo.
Anhelos sistemáticos
rodeados de oportunidades impropias,
de listas de la compra
sin sentido ni lugar.
Imberbes pensamientos
lejos de las arrugas
que rodean mis ojos.
Locura transitoria,
cordura efímera,
incapacidad permanente.
En el ocaso de mi existencia
allí entenderé
el tiempo perdido
en el camino equivocado...

Día 6
Las sombras de mi propia mano
no me dejan ver lo que escribo,
igual que mi propia vida,
igual que todos mis actos,
pensamientos o movimientos...

Día 7
Elocuencia sumisa
en un anochecer
sin transcendencia
ni consecuencia.
Ensimismado
en un punto cualquiera
de la habitación.
El tic tac del reloj,
el imperturbable
e inconsciente
insomnio
que no me deja
cerrar el día.
Las horas
se hacen eternas
mientras el calor
me ahoga
en estas cuatro paredes.
En este lugar
de donde hasta que amanezca
no voy a escapar.

Día 8

Es imposible olvidarme de ti,
es imposible olvidarme de vosotros,
es imposible,
simplemente imposible.
Mi cabeza piensa
cada fin de semana
lo bueno que sería
una cena todos juntos,
otra cena,
la "última" cena.
Cenar, beber, hablar,
retroceder en el tiempo,
volver a ser yo mismo,
volver,
simplemente volver...

Hoy

Mis ojos arden,
no soportan la vida,
la luz,
el ordenador,
el día a día,
mis ojos palidecen
mermando su color
hacia una transparencia incolora.
Intento desnudar mi alma
y lo único que consigo
es recorrer por la noche
las calles desiertas sin ropa,
sin dignidad, sin alma,
sin ni siquiera sombra...

domingo, 10 de julio de 2011

estos días sin mi y sin ti


Mis ojos me impiden sentarme delante del ordenador,
rojos como si llorase por dentro,
sangre de mi sangre...

Día 1
Soy como un cubito de hielo,
me sacan del congelador
y me derrito.
Me sacan de mi sitio
y desaparezco...
Desaparezco
en un café con hielo,
en un cubata,
en un licor café
o simplemente
en la cubitera
fuera del congelador...
Soy un cubito de hielo
sólo puedo sobrevivir
en el congelador.
Sí mi quitas de ahí
cumplo mi función
y desaparezco...
Sin más y sin menos
un cubito de hielo
en un mar de lágrimas (de azabache).

Día 2
Sé preguntan
y me pregunto
cuál será el destino de mis pasos,
de mis anhelos,
de mis sueños,
de mi vida...
Abocado a un fracaso intermitente
y aun éxito inexistente.
Al acecho de una oportunidad
que ya superó su fecha de caducidad...

Cambio de perspectiva,
el último aliento.
Sentado en el tejado
observando el infinito,
reinventando el pasado,
esos que algunos llaman
"recordar"...

Día 3
Ya no dormí bien,
cada dos por tres me despertaba
con la sensación de quien llega tarde.
Me levanté más temprano de lo normal,
mi corazón palpitaba con fuerza
y no dejó de hacerlo hasta ahora
Nervios sin saber por qué
y una sensación extraña.
Mi figura desaliñada,
mi pelo más largo que de costumbre,
mi barba cubre mi cara,
en el medio mis ojos,
tristes me dice la gente,
pero no sé por qué...
Me come por dentro un nerviosismo extremo,
será que llego tarde,
será que aun no llegué
a dónde están todos esperando.
Será
que
no sé a donde tengo que ir,
pero allí
ya me están esperando...
hace tiempo,
quizás
ya
demasiado tarde....

Para ti
para mí
para todos los que me esperan
dónde no sé
si sabré llegar...

viernes, 24 de junio de 2011

arden mis ojos y las hogueras


San Juan, 
arden las hogueras ahí fuera, 
en múltiples lugares 
donde ya no voy a estar... 
Estoy en casa 
con una estabilidad aceptable, 
los ojos se cierran 
pero mi alma aun no quiere dormir... 

 Iba a cambiar la canción
 pero, cada vez que empieza a sonar,
 algo impide que lo haga,
 aun necesito terminar de exprimirla
 y saborear su jugo hasta la extenuación...

 Pide un deseo...
quiero... 
quiero que algo llene el vacío 
que existe en mi interior... 
que todo empiece a cobrar sentido, 
que deje de caminar en la penumbra 
y que encuentre algún camino que seguir,
el que sea, pero algún camino por el que tirar, 
saber que lleva a algún sitio, 
aunque sea el lugar 
donde nunca debiera estar... 

Caminar, 
simplemente caminar
por un sendero 
que aunque esté lleno de bifurcaciones
me lleve fuera de la maleza que me rodea
y que no me deja ver ningún camino, 
sólo siento las zarzas arrancándome la piel, 
recordándome que sigo vivo, 
recordándome que sigo sin camino... 

Arden las hogueras, 
pronto haré una, 
apuntes, recuerdos y libros.
recogeré las cenizas 
e iré al punto más alto que conozca 
y dejaré que se las lleve el viento 
para preguntarles de qué me sirvieron,
cuál es el camino,
a dónde he de ir.... 

 Alguien entra en mi casa, 
me levanto del ordenador...
 -Tienes los ojos rojos- me dicen...
 -Si estoy cansado- respondo, 
o quizás hace tiempo 
que mis ojos lloran sangre,
 no lo sé.... 

 Arden las hogueras, 
si esto fuera un papel lo quemaría... 

 Sin más y sin menos,
 mis ojos arden al igual que las hogueras. 

Sucumbo a su petición, 
he de cerrarlos
aunque mi alma 
padezca de insomnio....

lunes, 20 de junio de 2011

El rey de los fracasos inenterrumpidos os saluda...


Hace tiempo
que los sentimientos
tatuaron en mi corazón
vuestro recuerdo.
Imposible de borrar,
se hace más visible
cuando mi corazón sangra sin razón
o por una razón equivocada...

Sangre del corazón,
lágrimas suicidas,
tatuajes eternos,
efímeras soledades
eternos reencuentros.

Me lamo las heridas
mientras con las manos
me hago otras nuevas.
Entro en el laberinto
que yo mismo cree,
en mi propia cárcel
tirando la llave por la ventana
para luego mirarla con anhelo.

Me siento en el trono del rey
de los fracasos ininterrumpidos,
errores múltiples
me hace referencias a mi paso:
-Estimado rey,
nadie se equivoca como usted.
Es indudablemente el mejor.
Escójame hoy a mí.-

Y yo les respondo,
acariciándoles la cabeza con
el cariño de un rey generoso:
- No os preocupéis,
hay tiempo para todos.
No os preocupéis.

Mientras me despierto
en mi cama,
dispuesto a levantarme
y cometer un nuevo error
ya escogido en sueños...

El rey de los fracasos ininterrumpidos
os saluda...

Cabizbajo
observo el paso de las horas,
he de terminar,
he de descansar...
-Señor,
su lecho de elección de errores
está preparado.
Cuando usted lo desee...-
Comentaba un pequeño y fiel error,
un lacayo esperando
cobrar importancia
en el reino de los errores
y los fracasos...

El rey de los fracasos ininterrumpidos
os saluda,
he de dormir,
pues en sueños he de tomar
alguna errática decisión...

Hasta mañana,
buenas noches...

viernes, 17 de junio de 2011

Recordar (te) al despertar


Desastre sin camino a seguir,
perdido en la oscuridad
sólo iluminada por palabras
que llegan en la distancia.

Palabras
que me hacen querer dormirme antes
para probar a soñar de nuevo,
aunque antes de dormir,
lentamente,
la realidad me hace saber
que no va a ser bueno,
y dudo,
y no duermo,
y no vivo,
y no soy...

Voy a cerrar los ojos
para ver que pasa,
para intentar
navegar en sueños
por todos los sitios
a donde nunca llegué,
ni, posiblemente, llegaré.

Voy a cerrar los ojos
para que el olor a mar lo envuelva todo,
olor de mar
mezclado con el olor de la hierba
mojada por el amanecer
de un día de primaversa soleado.

Voy a cerrar los ojos
para mover la mano
y rozar tu piel
saboreando tu olor.

Voy a cerrar los ojos
para vivir
entre las utopicas
vidas que pude tener
y poder comparar
con lo que vea
al despertar...

Simplemente
voy a cerrar los ojos,
sin más aspiraciones
que recordarte
al despertar...

miércoles, 15 de junio de 2011

Ojalá entendieras lo grande que eres y lo pequeño que yo soy


Es curiosa la vida,
es curiosa la distancia,
es curiosa la existencia...

Ojalá nunca sigas mis pasos,
pues sólo encontrarás el fracaso,
la decepción,
el nunca saber estar
dónde realmente se debe estar...

Ojalá decidas por ti misma,
eso que tantos años llevo intentando.
Ojalá no me hagas caso,
ojalá seas tu misma,
ojalá yo no exista,
ojalá brilles entre tanta oscuridad...

Si la vida me enseñó algo
es saber todas las veces que me equivoqué.
Casi toda mi vida es una equivocación,
por eso no sirvo de ejemplo,
pero por eso mismo puedo dar consejos...

Por favor no sigas mis pasos
y dime que hay algo más en esta efímera vida...

Sólo pido eso,
que alguien me demuestre
que mis pensamientos son verdad,
por favor,
que existe algo mejor,
que realmente me equivoqué.
que tú supiste hacerlo mejor,
que en algo tenía razón...

Sólo eso,
nos veamos en julio o en octubre,
que alguien me demuestre
que la vida es corta,
que hay que aprovechar cada momento,
que se puede ser feliz,
que se pueden cumplir los sueños...

Yo no soy capaz de soñar,
y lo digo en serio,
llevo días acostándome cada vez más tarde
pq no quiero soñar,
no llevo bien soñar,
no soporto soñar...

Déjame dormir,
déjame descansar,
déjame decepcionarme
cada día la despertar...

sólo eso
nada más...

te aprecio en la distancia,
cada día mucho más...

viernes, 10 de junio de 2011

El poder de la felicidad y la tristeza


Me encuentro mejor,
una relajante brisa nocturna
te invita a pasear.

Quizás no debería estar en casa en estos momentos,
pero lo estoy,
otra vez aquí sentado,
me gusta imaginarme cuando tecleo
que el teclado es un piano
y suenan melodías
en vez de palabras...
es algo que me pasa a menudo,
una melodía para todas las palabras,
palabras inadecuadas
para cualquier melodía.

Sabes,
yo no sé nada,
cierto es
y cierto será, me parece.

El reloj marca unas horas inexistentes,
hoy no existe el tiempo,
ahora no existe el tiempo,
el tiempo está parado
y podemos aprovecharlo
para viajar a través de él
y charlar un rato...
-¿qué tal estás?
¿existen tantas dudas como parece?
La distancia no me lo deja apreciar con claridad...

Por aquí todo bien, supongo,
soy hipocondríaco
de corazón, mente y acción (ya lo sabes)
Todo sigue como siempre,
lo único que me impide ser mejor
o hacer las cosas mejor
soy yo mismo.
Espero que eso no te pase a ti,
aunque no creo.
Eres de las valientes y decididas,
como la que okupa tu pueblo ahora,
aunque no lo sepas.
Tenéis ese gen especial,
ese gen que sólo encuentras
en una persona entre un millón.

Tenéis el poder de la felicidad
y de la tristeza,
de saborear cada momento
con extrema pasión y dulzura.
Tenéis el poder de ser vosotras mismas,
y no sabéis cuanto valor tiene ese poder,
es el que hace una vida única,
ese poder que hace ver,
cada día al despertar,
que vida no hay más que una
y que se consume como un pitillo en un cenicero,
la vivas o no.

Tenéis el poder de fascinarme
y de fascinar a todos los demás,
sin querer,
sin daros cuenta.
Pensando que apenas sois una sombra,
mientras cegais a quien os rodea.

Me apetece una cerveza,
quizás para celebrar que os conozco,
voy a ser bueno,
quizás no importaría,
y la voy a tomar en casa,
con el frescor relajante de la noche como única compañía,
dejarme envolver
por el silencio
y volver a poner en marcha el tiempo.
Nos volveremos a ver,
a leer,
a visitar,
a charlar
y a parar el tiempo
para saborear ese segundo mágico
en el que nos volvamos
a encontrar...

jueves, 9 de junio de 2011

hoy




Hoy estoy ligeramente triste,
no sé por qué,
pero lo estoy.
Todas las cosas
me suponen un esfuerzo incomprensible.
Estoy aturdido,
y me dejo llevar por el, hoy, lento
paso de los minutos,
apenas unos segundos para pensar,
apenas sin tiempo de actuar
con toda la vida para dejarme llevar...

No sé que decir,
tampoco que hacer.
Quisiera dormir
pero no tengo sueño,
es demasiado temprano...

Me hace gracia,
demasiado temprano para qué...
en mi vida,
últimamente
siempre es demasiado tarde...

La vida está llena de casualidades,
abrí un libro al azar,
allí ponía... (Lois pereiro)

Errei todo o discurso dos meus anos (luis de camoes)
XX
Os erros contraídos na vida a contrafío
leváronme a perder unha vez máis
definitivamente e sen pensar
todo o que tiña dado por perdido.


Metástase invasiva ou obsesión
daquel amor talvez mal entendido
non foi a covardía ou o egoísmo

o móbil que alentou a miña idea
de convocar en min este desastre
que derruíu conmigo o mal causado.


E intento demorar o erro definitivo
nun lento naufraxio
xa vivido

porque esa fatigada ruína namorada
prepárase a sufrir outros distintos

asumindo a caída xa pactada
precipitándose neses inofensivos erros desexados
obviando o remuíño que me leva
nas espirais da nada.
(xuño 95)

sábado, 4 de junio de 2011

El calor de la noche


Hace tanto calor
que dormiría desnudo
sobre la hierba
bajo el oscuro cielo estrellado
como único manto.

Aquí estoy,
más sereno que de costumbre,
y también
más temprano que de costumbre.

Tengo ganas de salir
y mezclarme con la noche,
quizás coger un cerveza fría en la nevera,
quizás tb un pitillo de liar, quizás no,
quizás sólo pasear entre las penumbras,
pensar,
dejarme acariciar por esa brisa casi inexistente,
respirar el olor a mar,
escucharlo en el horizonte,
caminar bajo un manto de estrellas
y observarlas como si las conociera...

Pero por ahora estoy aquí,
sentado delante del ordenador,
vaciando mi alma y mis pensamientos
sin decir nada antes de desaparecer
entre la inexistente niebla
de la noche más oscura del año.

Sabes,
hoy cierto nihilismo lo cubre todo,
no siento nada,
apenas un poco de calor,
pero emocionalmente hoy no siento nada...
((aunque tras escribir esto noté una sensación de vacío...
a algo en mi interior no le gustó...))

Golpeo las teclas,
aunque me gustaría acariciarlas,
como mi mano cuando recorre tu piel y
el olor de tu pelo lo envuelve todo...

Voy a salir,
suena una canción que escuché en algún sitio
pero aun no sé que significa...
Había otra, pero no me acuerdo de ella...
quizás paseando entre la oscuridad,
quizás vuelva al amanecer,
quizás en breves instantes,
quizás no llegue hasta la puerta
antes de perder el conocimiento...
mañana otro día será,
quizás este sea mi único recuerdo,
quizás me deba tatuar en la piel
cada hecho para recordarlo cada mañana,
quizás memento,
quizás el primer recuerdo,
quizás no haga falta...

Me falta el aire,
salgo a pasear...

martes, 24 de mayo de 2011

A qué tienes miedo tú?


¿A QUÉ TENGO MIEDO?
Tengo miedo de casi todo,
y de la casi nada que
se acerca al todo...

Tengo miedo de vivir,
tengo miedo de desilusionar,
tengo miedo de hacer daño,
tengo miedo de no estar a la altura,
tengo miedo de ser yo,
tengo miedo de tomar decisiones,
tengo miedo de afrontar la realidad,
tengo miedo de mi mismo,
tengo miedo de mi interior,
tengo miedo de lo que aparento,
tengo miedo de todo lo que soy,
de todo lo que hago,
y por supuesto, de todo lo que no hago...

No sé vivir,
e intento alejarme para no desilusionar a nadie,
es imposible contentar a todo el mundo
y estoy cansado de que el mundo me de bofetadas por intentarlo.

Pero, ya hace tiempo, me dí cuenta
de que tampoco sé alejarme
y por eso siempre estoy ahí,
ojalá estuviese más,
ojalá estuviese siempre...
Pero eso significaría que no
tendría miedo a la vida
y que
no tendría miedo a ser yo mismo
ni a tomar mis propias decisiones...

A qué tienes miedo tú?
Qué te impide ser feliz?
Yo sé cuales son mis miedos,
yo mismo lancé el ancla que me
amarra a la orilla.
Tú hace tiempo que zarpaste,
¿qué te impide ser feliz?

domingo, 22 de mayo de 2011

Allí, quizás....


La vida es curiosa, muy curiosa, te das cuenta de cosas tras haber respondido, tras haber reaccionado, tras haber sobrevivido, tras haber....

Me doy asco a mi mismo,
y me reconozco en esa persona que cogea de la pierna izquierda
y tropieza contra las paredes,
esa persona que no es capaz de escribir,
esa persona que se sorprende de estar aquí...

Que más da,
antes eras tu
y ahora soy yo,
estoy perdido
y camino haciendo eses,
y...
¿qué mas da?
quién tiene la solución?
aprende a teclear,
parece escuchar mi subconsciente,
o ten un hijo,
dice quien sabe quién...

Sabes...
vomitar es muy fácil,
no sé pq no lo hago...

Descifra mis palabras,
descifra mi dolor,
allí donde estés,
allí donde puedas llegar...
Hablo contigo, con quien nunca hablé,
hablo conmigo mismo,
a quien nunca quiero escuchar...

Allí dd nadie me encuentre,
allí no haré daño,
allí me puedo perder,
allí poderé dejar de ser yo,
o quizás ser yo por primera vez...

viernes, 6 de mayo de 2011

Rumbo a ninguna parte


Sabes...
Que sé:::?

Que el tic tac del reloj acaba conmigo,
fabricando arrugas,
tiñendo de blanco mi pelo,
haciéndome perder la coherencia,
precipitándome a un vacío incomprensible
que no sé como llenar...

Sabes...
Qué sabes?

El ruido atronador del silencio
no me deja dormir por las noches.
La claridad de la noche
impide que concilie el sueño.
Ya no existen los sueños.

Sabes...
Quién sabe?

A veces observo el espejo,
no demasiado,
y no sé de quien es el reflejo.
Me invento y me reinvento
en mi imaginación
y nunca se parece al relejo del espejo.
No vivo en la realidad.

Sabes...

Estoy al frente
de un submarino
que navega bajo tierra,
pero siempre que abro la escotilla
estoy en el mismo lugar,
quizás,
allí donde nunca quise estar,
quizás,
allí donde debo estar,
quizás,
allí de donde no me sé escapar.

Treinta grados a estribor
y rumbo a ninguna parte.
El sol me cegará
al salir de aquí
para volverme a mostrar
lo que ví antes de zarpar....

jueves, 28 de abril de 2011




Deslizo los dedos en el teclado como si tuviese algo que decir,
como si el tiempo no pasara,
como si mis arrugas no existieran,
como si mi memoria no recordara,
como si ya no fuera quien soy....

Miercoles noche,
me pregunto pq estoy borracho
y no tiene explicación.
Mañana mi cabeza retumbará
pidiendo una explicación,
y entonces le daré un neubrofen
para que le conteste...

Podría golpear mi cabeza contra la pared
buscando que salga de su interior una explicación,
pero ya lo intenté
y sólo encontré sangre e inconsciencia,
despertarme pintado de rojo,
despertarme como un día más,
con un dolor inaguantable de cabeza.

Estoy seguro de que no sé escribir,
hoy lo confirmo,
de poco más estoy seguro.

Nos perdimos pq quisimos?
no quiero buscar respuestas,
siempre acaban en la inconsciencia
del color rojo...

Me convierto en la mediocridad
que siempre observé desde fuera,
no soy nada más,
la continuación del mismo instante
en que di un paso atrás en mis sueños,
un paso adelante en la vida.

Mi vida es una farsa,
mis letras son una farsa,
vomitaré esta farsa hasta poder dormir............ ....... .. . .. .... .. .. .. ... .. . . . . . . . . .... .. . . . . . . .. . .. .. . .. . . .. .................... . . . ...................................................................

martes, 18 de enero de 2011


Escupo hacia arriba
y pienso que llueve.

Igual que hay instantes
que parecen eternos,
hay momentos más efímeros
que la vida misma.

Destruyo las palabras que tengo para ti,
no necesitas oírlas,
y no quiero decírtelas.
Cada uno es libre
de pensar y de imaginar.
Las vidas imaginarias
son más comunes que las reales.

Todo se vuelve extraño,
hasta que los extraño
se vuelve cotidiano.
Y entonces pierdes la noción,
la perspectiva, las prioridades
de lo único que se pudo hacer bien.

Mis ojos inyectados en sangre
me impiden continuar,
volveré pronto,
por que esto queda inacabado,
y quizás, sobre todo
por que...